CDs van de Maand januari en februari 2020

Een dubbelnummer, dus ook 2 Maand CD’s!
CD van Maand Januari is SONS OF APOLLO met MMXX. In Februari gaat de eer naar SEPULTURA met Quadra

 

SONS OF APOLLO MMXX (InsideOut Music) Diederick RR 9660 88 ‘MMXX’ staat voor het jaar 2020, het eerste jaar van de nieuwe jaren twintig. Een jaar dat voor liefhebbers van (prog)metal met een daverende knal begint. Want met hun tweede album lost de band rond zanger Jeff Scott Soto, gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal, toetsenist Derek Sherinian, bassist Billy Sheehan en drummer Mike Portnoy de belofte van superkwintet volledig in. Hoewel het debuutalbum ‘Psychotic Symphony’ uit 2017 beslist geen kattenpis was, hoor je op dit tweede studioalbum duidelijk dat de mannen als band flink doorgegroeid zijn. Met de progressieve monstersongs „King Of Delusion” (8:48) en „New World Today” (15:51) voorop, klinkt ‘MMXX’ over de gehele linie hechter en krachtiger dan het debuut. Met name de tweede helft is indrukwekkend. Met veel bombarie riep meneertje grootspraak Sherinian bij het debuut dat ze de progmetaltroon wel even zouden grijpen, maar daarvoor waren een aantal nummers gewoonweg niet inventief en proggy genoeg. De muzikale inventiviteit is anno 2020 opgeschroefd, overigens zonder dat ‘het liedje’ eronder lijdt. Met twee ex-Dream Theater-leden in de gelederen is het logisch dat SOA wordt afgezet tegen ‘de koning’. Ik hou het erop dat Portnoy en Sherinian met hun vazallen een mooi stuk land voor zichzelf hebben opgeëist. Ongetwijfeld zal er online door fans strijd gevoerd gaan worden over wie de troon toekomt, maar beide bands hebben topwerk geleverd met hun laatste albums. Sons Of Apollo klinkt echter net wat energieker. Luister maar eens naar die heerlijke thrashy versnelling in „New World Today” of het beukwerk van „Fall To Ascent”, dat geopend wordt door een furieuze drumfill van Portnoy. Op toetsen en gitaar vechten Sherinian en Thal verbeten duels uit, waarbij opvalt dat de solo’s van Bumblefoot beter in de songs passen dan op het debuut. De geweldige baspartijen van Sheehan geven extra schwung aan de muziek en hoewel de zang van ‘JSS’ met het jaar lager en rauwer wordt, blijft hij fier overeind tegen het muzikale geweld. Misschien is dat nog wel de sterkste troef van ‘MMXX’: het feit dat de muziek – ondanks alle instrumentale hoogstandjes – moeiteloos pakkend blijft.

SEPULTURA Quadra (Nuclear Blast Records) André Verhuysen 82 Dit keer hebben we voor het eerst in lange tijd weer eens twee CDs van de maand. Dit is de ene, het album van Sons Of Apollo is de andere. Vreemd genoeg wordt Sons Of Apollo over het algemeen gerangschikt onder de noemer progressieve metal. Raar is dat eigenlijk. Progressief betekent namelijk ‘vooruitstrevend’. Aan Sons Of Apollo is echter helemaal niets vooruitstrevend. Alles wat Sons Of Apollo doet is al vaak en veel eerder door tal van andere bands gedaan. Iets vernieuwends, experimenteels of gedurfds zul je op ‘MMXX’ niet horen. Kort door de bocht is Sons Of Apollo gewoon een Dream Theater met een betere zanger. Nee, neem dan Sepultura. De Brazi­liaans/Ame­ri­kaanse band is echt progressief in de ware zin van het woord. Want welke andere thrash metalband durft het aan om z’n muziek te integreren met koren, orkesten, flamencogitaren, sitar en vrouwelijke vocalen? En dat allemaal op een en dezelfde plaat. Op ‘Quadra’ komt het allemaal voorbij. En dan heb ik het nog niet eens over de tribale ritmes en supergrooves, want die introduceerde Sepultura zelf immers al op ‘Chaos A.D.’ in 1993. In feite was Sepultura toen al een progmetalband. En nu dus nog steeds. Toch is ‘Quadra’ bovenal een keiharde plaat. De Slayer-achtige opener „Isolation” en het daaropvolgende „Means To An End” laten daar geen misverstand over bestaan. Of „Capital Enslavement”, een voor Sepultura zo typisch tribal thrashnummer. Rechttoe rechtaan is het echter nooit op ‘Quadra’. In elk nummer worden onverwachte zijstapjes genomen of geëxperimenteerd met de hierboven genoemde ingrediënten. Er gebeurt veel op ‘Quadra’, heel veel. De eerste luisterbeurt is het zelfs behoorlijk overweldigend en een beetje intimiderend. Een hapklare prok is ‘Quadra’ dan ook niet. Je moet er de tijd voor nemen. Een groeiplaat noemden we dat vroeger. Maar later blijken dat juist de beste platen te zijn. ‘Quadra’ is zo’n groeiplaat. Doe jezelf een plezier en geef ‘m een kans.