In de Aardschok van maart 2006 lees je alles over:
SEPULTURA — SADUS — RUSH — MOTHER SUPERIOR — MIND’S EYE — DEVIN TOWNSEND — DANKO JONES — DEATHSTARS — BLEEDING THROUGH — BOYSETSFIRE — OJEDA — PHILIP BARDOWELL — P.O.D. — BENEDICTUM — PERZONAL WAR — AXXIS — 3 — MARCEL COENEN — JORN — EDGUY — LIV KRISTINE — IRON BOUND — HUDSON FALCONS — GOOD CLEAN FUN — FIVE DAYS OFF — DONNYBROOK — CALIBAN — ANTI NOWHERE LEAGUE — GREEN LIZARD — CONVICT — DECAPITATED — THE BEZERKER — ARSEBREED — DISMEMBER — DAGOBA — WITCHERY — FALKENBACH — TORTURE KILLER — CONFESSOR
SEPULTURA
TUSSEN KUNST EN CONCEPT
The Devine Comedy, ofwel de Goddelijke Komedie van Dante Alighieri inspireert al eeuwen componisten, schilders en andere kunstenaars. Anno 2006 gaat de (grotendeels) Braziliaanse band Sepultura aan de haal met het relaas over een tocht door de hel, via het vagevuur, naar het paradijs. Sepultura vertaalde het gegeven wel naar het heden. De titel van de CD luidt dan ook: ‘Dante XXI’, oftewel Dante in de 21ste eeuw. Zanger Derrick Green praat met Aardschok over die legendarische Italiaan, Sepultura en Brazilië.
SADUS
TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST
Het gloednieuwe album ‘Out For Blood’ laat er geen misverstand over bestaan: de thrashband uit het Californische industriestadje Antioch heeft nog niets aan vechtlust, venijn of originaliteit ingeboet en is na twee experimentelere albums bovendien weer richting zijn oorspronkelijke geluid gegaan. Fans van de band hebben wel eventjes op dit levensteken moeten wachten. Bassist en bekendste bandlid Steve DiGiorgio weet nog goed hoe hij na de release van de vorige CD in elk interview moest uitleggen waar zijn band de afgelopen vijf jaar had uitgehangen en houdt zijn hart nu al vast voor de komende ronde. Immers, ‘Elements Of Anger’ verscheen in 1997 en inmiddels is het…?
RUSH ROEST NIETRush bracht onlangs met het DVD-pakket R30 een perfect aandenken aan de recente Europese tournee op de markt. Toch roept de release ook wat vragen op. Waarom Duitsland? Waarom is niet het hele concert uitgebracht? En, wat kunnen we in de toekomst nog van het Canadese trio verwachten? Zanger en bassist Geddy Lee geeft uitsluitsel.
MOTHER SUPERIOR
NIET VOOR EEN GAT TE VANGEN
Mother Superior staat al jaren te boek als een der best bewaarde geheimen van Los Angeles. In het thuisland heeft dit trio een solide basis gelegd met zijn kolkende mix van jaren zeventig-retro, garagerock, blues en soul. Tot de bewonderaars behoort onder meer Henri Rollins, die de band geregeld als begeleidingsband inhuurt voor studiowerk en wereldtournees. Via het Franse label Bad Reputation verscheen onlangs de zevende studioplaat, ‘Moanin’ getiteld, en wellicht dat nu ook Europa eraan zal gaan geloven. Bandleider Jim Wilson (zang, gitaar) is erg in zijn nopjes met de interesse uit Nederland en licht enthousiast de zaken binnen het Mother Superior-kamp toe.
MIND’S EYE
(R)EVOLUTIETHEORIE
Liefhebbers hebben er weliswaar vier jaar op moeten wachten, maar de Zweedse progressieve rockband Mind’s Eye heeft op ‘Walking On H20’ het beste uit zichzelf naar boven gehaald. De instrumentale krachtpatserij gaat nergens ‘over the top’ en de band rond drummer/toetsenist/ songschrijver Daniel Flores heeft zich hoorbaar geconcentreerd op het schrijven van catchy songmateriaal. De nieuwe langspeler is een intrigerende conceptplaat geworden met als rode draad de mensheid die zichzelf te gronde richt, overigens ook treffend uitgebeeld in het hoesontwerp. Het creatieve brein Flores vertrouwt Aardschok toe dat Mind’s Eye het onderste uit de kan heeft proberen te halen.
DEVIN TOWNSENDCREATIEF WERKPAARD
Na de voortrazende lawine ‘Alien’ van Strapping Young Lad is de rust weer terug in het hoofd van Devin Townsend. Relatief gezien dan, want volledig stil zal het nooit worden in de bovenkamer van de briljante muziekprofessor. Hoewel ‘Synchestra’ een ingetogen en melodieus werkstuk is geworden, kan de schijf conceptueel en muzikaal niet los worden gezien van het brute ‘Alien’. Aardschok had een interessant gesprek over de totstandkoming van Townsends muziek en vooral de helse klus om deze te vertalen naar CD. Townsend ziet zichzelf vooral als een harde werker en heeft moeite met het stempel van geniale geluidskunstenaar.
DANKO JONES
BIG MOUTH STRIKES AGAIN
‘Big mouth’ Danko Jones rockt hard. Altijd en overal. Een energieke maar militante positivo, die zelfs op het moment dat bekend is dat drummer Damon Richardson de band verlaat, doodleuk aankondigt dat Dan Cornelius zijn kruk vast zal vervangen. Wat niet ging, ging gewoon niet meer. „Daar kun je lang en breed over zeiken, je kunt ook kijken naar welke mogelijkheden de toekomst biedt.†Danko Jones moet door. Werken, werken, werken… for the art of rock, en niets anders dan dat.
DEATHSTARS
’TERMINATION BLISS’ VOELT ALS EJACULATIE NA SLECHTE SEKS.
Gelukkig is mijn interview met zanger Whiplasher Bernadotte, de grootst ogende engerd van Deathstars, telefonisch. Toch blijk ik niet helemaal veilig te zijn voor zijn hormonen, die gedurende ons gesprek duidelijk overuren draaien. Whiplasher (die de minder spannende geboortenaam Andreas Bergh heeft) is namelijk gek op vrouwen en vindt het fantastisch om een man te zijn, zo laat hij likkebaardend weten. Thuisland Zweden liet zich in ieder geval massaal verleiden door zijn stoute voorkomen en de glitterige, industriële metal van het debuut ‘Synthetic Generation’ (2003). Deathstars werd daarmee in één klap een van de best verkopende rockacts. De nieuwe CD ‘Termination Bliss’ is een reflectie van de donkere periode die daar op volgde, gekenmerkt door drugs, dood, zelfmoord en depressies. Whiplasher wil er wel wat over vertellen.
BLEEDING THROUGH
MARTA MET DE KORTE ACHTERNAAM
Wie het boekje van het in 2003 verschenen Bleeding Through-album ‘This Is Love, This Is Murderous’ erop naslaat, zal zien dat ene Marta de keyboards voor haar rekening neemt. Tevens staat de vrouw met het zwarte haar op de groepsfoto op de achterkant van de CD. Toch speelt ze geen noot op die plaat. En waarom is het eigenlijk zo moeilijk om erachter te komen dat Street de achternaam van Marta is? De vriendelijke toetseniste schiet direct in de lach wanneer ik haar de vraag voor de voeten gooi.
BOYSETSFIRE
CLOSE FINISH
Tijdens het korte en heftige optreden in het tot Parijs’ poppodium ongebouwde schip Le Batofar blijkt de emocoreband BoySetsFire het lek boven te hebben. De show in de Franse hoofdstad als voorprogramma van het freaky Locust laat een herboren en bevlogen band horen, die het beste in zichzelf naar boven heeft gehaald op het nieuwe album ‘The Misery Index: Notes From The Plague Years’. De dynamische en diverse plaat kan volgens bassist Robert Ehrenbrand en gitarist Josh Latshaw gezien worden als een nieuwe start voor de Amerikanen, nadat ze twee jaar lang in onzekerheid over hun toekomst hebben geleefd.
EDDIE OJEDA
HET LEVEN NAAST TWISTED SISTER
In de jaren tachtig groeit het Newyorkse Twisted Sister uit tot een miljoenen albums verkopende formatie. Met ruige, en door make-up en haarlak opgeleukte, harde rock lift de Amerikaanse band mee op de ‘hairband’-hype die Amerika in de greep houdt. Het overzeese succes is weliswaar marginaal, maar hier in Europa groeit Twisted Sister toch uit tot een cultlegende die vooral in Duitsland op veel steun kan rekenen. Gitarist van het eerste uur Eddie Ojeda heeft met behulp van enkele muziekvrienden, onder anderen Dee Snider, Ronnie James Dio en Joe Lynn Turner, een soloschijf gemaakt die fans van Twisted Sister niet zal teleurstellen. Aardschok belt met de sympatieke gitarist voor een toelichting.
PHILIP BARDOWELL
BEACH BOY EN ROCKER
De in Jamaica geboren en in Amerika opgegroeide zanger/gitarist/componist Philip Bardowell kwam in de rockwereld voor het eerst bovendrijven bij Magdalen en later bij Criss. Daarna toerde hij een kleine zes jaar de hele wereld over met The Beach Boys om zich vervolgens te richten op een solocarrière. Dat resulteerde in twee soloalbums, zijn medewerking aan het derde Unruly Child-album en het geslaagde AOR-project ‘In The Cut’. Tijd voor een gesprek met Philip.
P.O.D.
MUZIKALE SMELTKROES
Het Amerikaanse P.O.D. (Payable On Death) grossiert al jarenlang in moderne en voorheen als nu metal aangeduide muziek, die de band bepaald geen windeieren heeft gelegd. Met een aantal platina onderscheidingen aan de muur behoort P.O.D. zelfs tot de meest succesvolle groepen uit het genre. Opmerkelijk is dat het Amerikaanse kwartet in hun teksten openlijk spreekt over religie en het christendom in het bijzonder. Zanger Sonny vertelt tegen Aardschok dat reggae en hiphop zijn belangrijkste muzikale invloeden zijn, maar de bijbel de rode draad in zijn leven is.
BENEDICTUM
EEN NIEUWE AMERIKAANSE BELOFTE
Vroeger was alles beter, dat weten we allemaal. Hoewel er tegenwoordig per maand waarschijnlijk meer kwalitatief goede hardrock- en metalalbums dan ooit verschijnen, liggen de dagen waarin superbands als Rainbow en Black Sabbath de dienst uitmaakten ver achter ons. De leden van het Amerikaanse Benedictum denken nog vaak met weemoed terug aan de periode waarin hardrock en heavy metal hun vorm kregen en ze waren in de jaren tachtig ook grote fans van melodieuze bands als Savatage, Dio, Warrior en Crimson Glory. De kans dat dit soort oude helden in de toekomst nog een echte knaller zal uitbrengen, wordt steeds kleiner. Aanleiding voor Benedictum om eind vorig jaar dan zelf maar een gloednieuw, traditioneel en authentiek klinkend metalalbum op te nemen. De opzet slaagde, want dankzij de krachtige, rauwe strot van zangeres Veronica Freeman, de uitstekende arrangementen vol herkenningspunten en goede gitaarsolo’s en een megavette productie is het onlangs verschenen debuut ‘Uncreation’ zonder twijfel een van de beste Amerikaanse heavy metalplaten van de laatste jaren geworden. De hoogste tijd dus voor een nadere introductie.
PERZONAL WAR
TIMES TURN RED
Perzonal War heeft zojuist met ‘When Times Turn Red’ een verrassend harde CD uitgebracht. Het anders vrij melodieuze thrashkwartet gooit het sinds dit jaar echter over een iets andere boeg en gooit op zijn alweer vijfde studiowerk alle remmen los. Het resultaat heeft een lichte Nevermore-inslag en de overduidelijk aanwezige Rage- en ‘Black Album’-geesten uit het verleden lijken te zijn verdreven. De reacties van zowel pers als fans zijn uiterst lovend, zodat zanger/gitarist Metti alle reden heeft om vol enthousiasme over de nieuwe plaat te praten. Eerst stellen we hem echter een aantal kritische vragen.
AXXIS
NIEUWE RONDE, NIEUWE KANSEN
Axxis is met ‘Paradise In Flames’ toe aan zijn tiende album. In Duitsland is de band sinds het debuut ‘Kingdom Of The Night’ uit 1989 een gevestigde naam, maar in Nederland wil het nog steeds niet echt lukken. Het vorige album ‘Time Machine’ liet een enigszins gewijzigde koers horen, die op ‘Paradise In Flames’ wordt voortgezet. Aan de vooravond van een korte tournee met Helloween spreekt Aardschok met Axxis-frontman Bernhard Weiss.
3
WIL DE MENSHEID WAKKER SCHUDDEN
Het Newyorkse vijftal 3 heeft deze maand met ‘Wake Pig’ een CD afgeleverd vol schitterende, zeer gevarieerde composities, die zich in de schemergebieden van moderne pop, rock en metal bevinden. De percussie-elementen en de heavy en soms flamenco-achtige gitaarriffs zijn fraai geschakeld aan de emotionele, heldere stem van Joey Eppard, waarbij de dynamische ritmiek herinneringen oproept aan Faith No More. ‘Wat een leuk nieuw bandje’, concludeerden we bij Aardschok. Nadere inspectie leerde echter dat dit leuke nieuwe bandje sinds 1998 al vier CD’s heeft uitgebracht. Zanger/gitarist Joey Eppard kan er wel om grinniken.
MARCEL COENEN
EEN DRUK BAASJE
Marcel Coenen is een druk baasje. Nee, hij stuitert niet als een ADHD-er door de Weerter Bosuil, maar de 33-jarige Limburger is behalve gitarist van Stormrider en Sun Caged ook op de podia te zien met zijn eigen band en geeft daarnaast nog clinics voor Bo-El-gitaren. Vanavond presenteert Marcel zijn tweede soloalbum ‘Colour Journey’, dat in januari via Lion Music is verschenen.
JORN
OP DE BRES VOOR TRADITIONELE WAARDEN
In weerspraak met vooroordelen over de noordelijke regionen is de winter in Noorwegen tot op heden overwegend zacht geweest. Met een nieuwe soloplaat – ‘The Duke’ getiteld – op zak klaagt Jorn Lande echter dat het bij hem thuis toch danig is afgekoeld de laatste dagen. Ik vraag me dan ook af of zijn stem niet lijdt onder de kou.
EDGUY
HEAVY HUMOR
Edguy verschafte pers en publiek de afgelopen jaren genoeg motieven om deze Duitse heavy metalband niet al te serieus te nemen. Alleen de bandnaam al. Verder verpakte de band zijn platen het liefst in hoezen vol kolderieke tekeningen. Toch zou het onterecht zijn om Edguy af te serveren als een onbeduidende grap. De nieuwe CD ‘Rocket Ride’ bevat alles wat je van een goede heavy metal-CD mag verwachten: een flinke dosis energie, degelijk vakmanschap, goede songs en een knallende productie. Dus toch maar eens vragen: heeft de band al spijt van de bandnaam?
LIV KRISTINE
WELKOM IN MIJN WERELD
Zangeres Liv Kristine was ‘twenty something’ toen ze in 1998 haar popgeoriënteerde solodebuut ‘Deus Ex Machina’ lanceerde. De Noorse schone, die eerder trend zette met haar (voormalige) gothic metalband Theatre Of Tragedy, daarna in Duitsland bekend werd door de samenwerking met Atrocity en nu succes heeft met Leaves’ Eyes, herinnert zich dat ze toen vooral een naïef en goedgelovig meisje was. Ze raakte vervolgens met haar platenmaatschappij verwikkeld in een langslepende rechtszaak waaraan pas twee jaar geleden een einde kwam. Ze was een vermogen armer, maar ze had haar rechten terug en kon eindelijk aan haar tweede soloalbum beginnen, waarop ze wederom diverse wegen van de popmuziek bewandelt. Aardschok duikt samen met Liv wat dieper in de songs van ‘Enter My Religion’.
IRONBOUND NYC
TERUGKEER NAAR DE JAREN TACHTIG
Ironbound NYC zou voor veel liefhebbers van pure NYHC wel eens een verademing kunnen zijn. Drummer Jimmy Williams (zanger bij Maximum Penalty), bassist Sean O’Brien (Killing Time) en gitarist Rich McLoughlin (Maximum Penalty, Killing Time) hebben hun sporen allang verdient. Op het album ‘With A Brick’ spelen tijdens de eerste vijf songs bovendien ook nog eens Pete Koller en Craig Setari van Sick Of It All mee. De enige onbekende factor (maar wel de oprichter van de band) is zanger Thomaso Skorupski, die met zijn aparte stemgeluid Ironbound NYC een eigen identiteit geeft. Skorupski is arts en psycholoog in het Trinitas Hospital te New Jersey, en is al sinds de jaren tachtig idolaat van old school-hardcore. De beste man maakt weken van meer dan zestig uur, maar vindt nog steeds tijd voor zijn grote passie.
HUDSON FALCONS
BUITENBEENTJE IN DE PUNKSCENE
Hudson Falcons is een Amerikaanse band die een aparte plaats inneemt in de punkwereld. De enige vaste waarde in de band is zanger/gitarist Mark Linskey. De overige muzikanten op het vorige album ‘La Famiglia’ zijn inmiddels alweer vervangen. De oorzaak van deze regelmatige leegloop is het feit dat de band sinds de oprichting altijd heeft bestaan uit vrienden die in hun dagelijks leven arbeider zijn en daarom geen tijd kunnen vrijmaken voor uitgebreide tournees. Zelf is Linsley vakbondsleider, en verwoordt hij in zijn teksten de emoties van menig Amerikaans arbeider die zijn baan verloren heeft.
GOOD CLEAN FUN
HARDCORE MET EEN KNIPOOG
In 1997 werd de hardcorescene opgeschrikt door vier veganistische straightedgefanaten die een heerlijk potje old school-herrie maakten met een dikke knipoog naar de serieuze levenswijze van veel hardcoreliefhebbers. Al snel werd de band niet alleen in het eigen Washington D.C., maar ook in Europa zeer populair bij een breed publiek. Menig zaal werd in vuur en vlam gezet met de hardcore in de stijl van (oude) 7Seconds en Gorilla Biscuits. Na vier jaar continu toeren was de pijp even leeg, maar in 2004 begon Good Clean Fun weer met musiceren. Onlangs verscheen het nieuwe album ‘Between Christian Rock And A Hard Place’. De band klinkt daarop iets volwassener dan vroeger, maar nog steeds worden op sarcastische wijze vele aspecten binnen de muziekwereld op de hak genomen. Mr. Issa is de gesprekspartner van Aardschok.
FIVE DAYS OFF
MELODIE STAAT CENTRAAL!
Zanger Bjorn, gitarist Kim, drummer Gukke en bassist Geert vormen al jaren de melodieuze punkrockband Five Days Off. De muziek van dit viertal wordt niet alleen in het eigen België gewaardeerd, maar ook buiten de grenzen is de band geliefd. Dat succes zal alleen maar groter worden met de derde CD ‘Deerfoot Trail’, die onlangs is uitgebracht. In vergelijking met de vorige CD’s ‘Ripping The Field’ (2000) en ‘Coast To Coast’ (2002) lijkt Five Days Off een eigen identiteit te hebben gevonden. Juist wanneer melodieuze punkrock het wereldwijd moeilijk heeft, komen deze Belgen met een aanstekelijk album vol songs die ook liefhebbers van Strung Out, Face To Face en No Use For A Name zullen bekoren. Zanger Bjorn ziet 2006 dan ook wel zitten.
DONNYBROOK
TOCH NIET ZO MEEDOGENLOOS
Na het beluisteren van Donnybrooks debuutalbum ‘Lions In The Game’ zou je denken dat de band afkomstig is uit New York. De sound ligt immers in het straatje van Madball, Killing Time en 25 Ta Life. Toch komen de vijf muzikanten uit Los Angeles, wat erg vreemd is, want in die stad wordt normaliter weinig van dit soort hardcore gemaakt. Als er één band is die de komende jaren kan doorbreken naar de eredivisie van de hardcore, is het Donnybrook. De old school-hardcore is zowel live als op CD een sensatie. Gitarist Martin Stewart, die samen met zanger Dre, zijn broer overigens, de spil van de band vormt, zit nog bij te komen van de Europese toer met Terror. 
CALIBAN
HOOP IN DONKERE DAGEN
Nog geen anderhalf jaar na ‘The Opposite From Within’, Calibans debuutalbum voor Roadrunner, ligt opvolger ‘The Undying Darkness’ al in de schappen. Hoewel de band al jaren geldt als een van de koplopers van de Duitse metalcorescene, weten veel mensen niet eens van het bestaan van de eerste drie albums af. ‘A Small Boy And A Grey Heaven’ (1999), ‘Vent’ (2001) en ‘Shadow Hearts’ (2003) verschenen dan ook bij het veel kleinere Lifeforce Records.
ANTI-NOWHERE LEAGUE
SPRINGLEVEND!
Tot mijn grote verbazing ontving ik eind vorig jaar de nieuwe CD van Anti-Nowhere League. Het is voor deze Engelse cultband natuurlijk onmogelijk om het legendarische debuutalbum ‘We Are The League’ (1982) te overtreffen, maar ‘Kings & Queens’ is een meer dan waardig comebackalbum. Anti-Nowhere League is in de punkscene al sinds begin jaren tachtig een begrip, maar ook de hardrockwereld raakte in de band geïnteresseerd nadat Metallica in 1991 het nummer „So What†coverde. Anno 2006 bestaat Anti-Nowhere League naast zanger van het eerste uur Animal uit de originele drummer PJ, bassist Shady en gitarist Jez.
GREEN LIZARD
Nieuwe plaat, nieuwe platenmaatschappij en wellicht voor het eerst Europese kansen. Green Lizard staat op de drempel van een nieuwe fase in het bestaan van de band. Zanger en inmiddels ook gitarist Remy S. Tjon Ajong kijkt terug op een bewogen jaar, waarin een andere gitarist opstapte, en blikt vooruit op de nieuwe plaat.
CONVICT
EEN TOTAAL NIEUW BEGIN
Het Belgische Convict maakte in 1997 veel indruk met het debuutalbum ‘By All Means’, dat qua stijl ergens tussen Ignite, Uniform Choice en Maximum Penalty in zat. In 2000 verscheen de opvolger ‘Twentyfourseven’, met een sound die al meer rockinvloeden bevatte. Twee jaar later verlieten gitarist Bart Sas en bassist Erik Wouters de band. De gebroeders Bert (zang) en Dries van Dyck (drums) vonden nieuwe medestrijders in de gitaristen Ivo Verheyen en Ravi Rao en bassist Tom Goethals. Eind 2003 was deze nieuwe bezetting een feit, maar het duurde nog tot 2005 voordat Convict begon aan het derde album ‘The Passion Flow’, dat onlangs verscheen bij I Scream. Convicts sound is daarop nóg melodieuzer en vertoont ditmaal zelfs raakvlakken met bands als AFI, Thrice en Alkaline Trio. Bert en Dries zijn er zelf meer dan tevreden over.
DECAPITATED
Decapitated stelde onlangs een nieuwe zanger voor, die ook al te horen is op de recente CD ‘Organic Hallucinosis’. Toch is veel ook hetzelfde gebleven bij het Poolse gezelschap. Bij Decapitated draait het nog altijd om de overrompelende combinatie van agressie en techniek. Alleen, hoe lang laten kerk en overheid in Polen een band als Decapitated met rust? Drummer Vitek maakt zich voorlopig geen al te grote zorgen.
THE BERZERKER
ONTMASKERD
Alles aan The Berzerker is extreem, van het gitaargeluid en de tempo’s, tot de zang en de video’s. Omdat de band ook nog eens optrad met maskers, werd het gezelschap niet overal even serieus genomen. Vandaar dat die omstreden gelaatsbedekking afgezworen werd en The Berzerker op de derde plaat ‘World Of Lies’ manmoedige pogingen deed om echte songs te schrijven, echter zonder de extremiteit op te geven. Een geslaagde missie, getuige het gestructureerde brok agressie dat sinds kort in de winkel ligt.
ARSEBREED
POEPT GEEN BLOED
Toen het Nederlandse Bloodcum zo’n vijf jaar geleden in een doodlopende straat belandde, lieten bandleden Daniel en Pranger het er niet bij zitten. Met gasten van Pyaemia, Mangled en Disavowed werd een nieuwe band uit de grond gestampt. De naam van het orkestje? ,,Arsebreed met een Rrrrrâ€, aldus zanger Robbe K.
DISMEMBER
HOUDT NIET VAN VOORUITGANG
Het gaat goed met de heren van Dismember. Hun vorige CD ‘Where IronCrosses Grow’ zette de band weer helemaal terug op de kaart en met het nieuwe werkstuk ‘The God That Never Was’ onderstrepen ze hun positie als een van de voornaamste Zweedse old school-death metalbands nog een keer. Matti Kärki en zijn mannen staan ook weer regelmatig op de internationale podia en de band is sinds kort zelfs een fulltime bezigheid voor de heren. Ook Nederland wordt regelmatig bezocht door Dismember. Eind februari staat de band weer op de vaderlandse podia en dat is vrij kort na het overtuigende optreden op de Arnhem Metal Meeting.
DAGOBA
INVASIE VANUIT FRANKRIJK
Nadat enkele maanden geleden eindelijk weer eens een Franse metalband hoge ogen wist te gooien in de vorm van Gojira, lijkt het erop dat landgenoot Dagoba minstens evenveel teweeg gaat brengen. Het ontzettend strakke en krachtige tweede album ‘What Hell Is About’ is namelijk de beste plaat die ik in jaren gehoord heb. Aardschok reisde af naar Parijs voor een gesprek met bassist Werther en zanger/toetsenist Shawter.
WITCHERY
ONTWAAKT UIT ZIJN WINTERSLAAP…
Het is lange tijd stil geweest rond de Zweedse formatie Witchery. De afzonderlijke bandleden hadden het uiterst druk met hun andere bands en projecten, zoals Arch Enemy, The Haunted, Bloodbath en Opeth, om maar even wat namen te noemen. Gezien de tijdrovende schema’s van deze bands is het dan ook allerminst verwonderlijk dat Witchery de afgelopen vijf jaar een gedwongen winterslaap moest inlassen. Althans, dat beweert de nieuwe platenmaatschappij van het vijftal.
FALKENBACH
VIKING METAL VAN DE BOVENSTE PLANK
Eind vorig jaar zag ‘Heralding – The Fireblade’, het vierde volledige album van het Duitse Falkenbach, het levenslicht. Dit opmerkelijke soloproject van Vratyas Vakyas, oorspronkelijk afkomstig uit IJsland, heeft in de laatste jaren een geduchte naam opgebouwd in de folk/viking/black metalscene. Hoog tijd dus om de beste man eens aan het woord te laten. Omdat dit het eerste interview is in Aardschok, laten we Vakyas eerst kort wat vertellen over de geschiedenis van Falkenbach.
TORTURE KILLER
SAMENWERKING MET CHRIS BARNES LIJKT WEL EEN FILMSCRIPT
Ze begonnen vier jaar geleden voor de lol Six Feet Under-covers te spelen. Wie had dan ook gedacht dat ze nu een plaat met eigen werk uit zouden hebben, waarop hun held Chris Barnes de vocalen voor zijn rekening neemt? Gitarist Jari Laine van het Finse Torture Killer – de band is ook nog eens vernoemd naar een SFU-track – vertelt hoe de samenwerking tot stand kwam en er in de praktijk uitziet. „We kunnen natuurlijk niet elke week repeteren. Het is dus vooral een kwestie van bellen, mailen en demo’s over en weer sturen. Maar het werkt!â€
CONFESSOR
AMBITIEUS, MAAR MET MATE
De opmerkelijke doomband Confessor is na een lange pauze weer bij elkaar en waagt, ouder en wijzer, een tweede poging een plaats aan het metalfirmament te veroveren middels het uitstekende comebackalbum ‘Unraveled’. Zanger Scott Jeffreys ontrafelt vanaf z’n veranda, kijkend hoe de bladeren verkleuren, de ontwikkelingen.