GOJIRA
Fortitude
(Roadrunner Records)
André Verhuysen
85
Op het gevaar af om in herhaling te vallen: Gojira heeft een lange weg afgelegd. In de vijfentwintig jaar dat de Zuid-Franse band bestaat, heeft het viertal zich ontwikkeld van technische death metalband tot de progressieve groovemetalgroep die het nu is. Vanaf het allereerste album ‘Terra Incognita’ (2000) hebben Joe Duplantier (zang/gitaar), Mario Duplantier (drums), Christian Andreu (gitaar) en Jean-Michel Labadie (bas) progressie (als in ‘ontwikkeling’, ‘vooruitgang’) hoog in hun vaandel staan. Van plaat tot plaat is Gojira erin geslaagd te groeien door de muzikale bakens telkens een stukje te verzetten en de grenzen van hun zelfgecreëerde kader op te rekken. Het leverde keer op keer een album op dat anders en net een beetje beter was dan het vorige. Dat geldt ook nu weer, al is de doorontwikkeling ten opzichte van voorganger ‘Magma’ (2016) niet zo groot als dat het geval was tussen achtereenvolgens ‘The Link’ (2003), ‘From Mars To Sirius (2005), ‘The Way Of All Flesh (2008) en ‘L’Enfant Sauvage’ (2012). Gojira lijkt z’n muzikale draai nu wel gevonden te hebben. Het credo ‘less is more’ is daarbij van groot belang. De muziek is niet meer zo grillig als voorheen. Binnen de nummers zelf wordt er minder geëxperimenteerd en van de hak op de tak gesprongen, al loochenstraft de band deze constatering op de valreep met twee ouderwets ‘zenuwachtige’ nummers („Into The Storm” en „Grind”) waarin de oude Gojira nog even de kop opsteekt, opdat we niet vergeten waar de band vandaan komt. Voor je daar bent aanbeland heb je er al een boeiende rit opzitten, van de furieuze opener „Born For One Thing”, het Sepultura-achtige „Amazonia (met een verrekte irritant inheems poingpoing-instrument), het swingende „Another World”, de rechttoe rechtaan beuker „Hold On” (met een wel erg lang intro), het tegen Rammstein aanschurkende „New Found”, het mantra-achtige tweeluik „Fortitude”/„The Chant” en de trage sleper „Sphinx”. Tussen „Into The Storm” en „Grind” bevindt zich de enige dissonant van ‘Fortitude’, het eentonige, rustige „The Trial”. Het zal vast bedoeld zijn als adempauze, maar boeien doet het amper. Ook ‘Magma’ bevatte in de vorm van het akoestische „Liberation” zo’n niemendalletje. Het is de enige reden dat de score niet nog hoger uitpakt. Desondanks levert Gojira met ‘Fortitude’ de beste, interessantste en meest relevante metalplaat van het jaar af.