Wie in 2006 de finale van de Parel van de Betuwe heeft gevolgd, moet ze kennen. Toen de band, die op dat moment pas een klein jaar bij elkaar was, meteen de publieksprijs in de wacht sleepte en vervolgens ook nog eens op Appelpop heeft gestaan. Met het stevige death-metal geluid van Oblivian Nightmare op de achtergrond ga ik de tweede demo (opvolger van Memento Mori) Sanctification of Savagery nader bekijken.
Maar eerst iets over de band zelf. De band bestaat op dit moment uit 6 leden, namelijk; Wilfred (Vocals), David (Guitar), Maarten (Guitar), Jasper (Keyboards), Thomas (Drums) en Boudewijn (Bass Guitar). De Demo is opgenomen zonder basgitaar, aangezien Boudewijn zich toen nog niet had overgegeven aan de geluiden van Oblivian Nightmare. Maar daar is verandering in gebracht, en die verandering had de band wel nodig. Want de basgitaar wordt gemist. Maar eerst, op naar de demo!
De demo bestaat uit 4 nummers en begint met het nummer Ripped Away waarin de drummer Thomas meteen zijn Death Metal kunsten laat zien. Het nummer begint met een stevige dubbel bass en wordt uiteindelijk versterkt door het gitaar werk. Al snel springt Wilfred er in met zijn stevige lage grunt en laat meteen merken dat er met deze band niet te sollen valt. Een stevig hak nummer. Af en toe laat Wilfred ook zijn screams om de hoek komen en ook daar is geen negatief detail in te vinden. Het nummer is afwisselend, qua tempo, qua gebruik van stem. Als dit nummer je niet in de ‘Mood’ brengt moet je, je maar gaan zitten schamen in een hoekje.
Op naar het volgende nummer, namelijk, Follow your Nightmare. Het begint met het zuivere Keyboard geluid van Jasper, geen op- of aanmerkingen. Een lekker melodramatisch deuntje dat je een donkere sfeer meegeeft (Niets voor niks Nightmare!). En dan komt het, gitaar erdoorheen, drummer erbij en weer wordt alles in een heerlijk mixje van Death-Metal gestopt. Het snelle tempo is duidelijk te herkennen.
En toch, er is altijd een maar! Zodra je het derde nummer luistert (Ars Moriendi), ga je iets missen. En jawel, het is de basgitaar. De ‘rustige’ stukjes tussen de nummers door, dan hoor je het goed. Sowieso mag de bass van de drummer wel duidelijker naar voren komen, wat zwaarder. Want, waar gaat het immers om in Death-Metal!? Juist ja, de harde bass kicks van de drummer, dubbel bass die het tempo op de achtergrond aangeeft. En die is er zeker wel, Thomas laat zeker zijn kunsten zien, maar het moet harder, het kan harder!
Even nog voor de volledigheid, de vocals in het laatste nummer (Momento Morti) verdienen een pluim! Erg zware grunts (Maarten)! En een erg lekkere scream erdoorheen (Wilfred)!
Al met al een band die een zware Moshpit verdiend. Dus waag het niet stil te staan bij deze band tijdens een concert, want dan zal je nog lang niet jarig zijn!
80/100
