10xEremetaal April 2011

17 maart 2011 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in April 2011

 

 

AMON AMARTH

Surtur Rising

(Metal Blade/Rough Trade)
www.myspace.com/amonamarth
Renée van der Ster
83

Wie van verrassingen houdt, zal zich niet eerder om Amon Amarth bekommerd hebben. De Zweedse band levert namelijk al zo’n twee decennia lang albums af van kwalitatief hoogstaand – en vooral constant – niveau. Zonder ver te willen afwijken van de basisprincipes, die zich bevinden in de krachtige midtempo death metal zonder einde met melodie en de puike strot van Johan Hegg, flikte de band het ruim twee jaar terug dan toch om eens te verrassen. ‘Twilight Of The Thunder God’ was het eerste album waarop de band hoorbaar veel aandacht en energie had gestoken in meer variatie, kracht en sfeergevende passages. Op ‘Surtur Rising’ zet Amon Amarth deze koers voort en uiteraard zijn alle nummers weer voorzien van de door Hegg zo geliefde vikingverhalen. Op zowel muzikaal als tekstueel buitenbeentje ‘Slaves Of Fear’ na dan, want dat is bijna helemaal geschreven door drummer Fredrik Andersson. Opvallend is ook dat er meer ruimte is voor gitaarsolo’s, die de dravende midtempo death op scherp zetten. Over de gehele linie klinkt ‘Surtur Rising’ als misschien wel het meest agressieve album van Amon Amarth, zonder daarbij direct ‘hard’ te bedoelen. Voor Amon Amarth-begrippen dus ‘verrassend’, maar tegelijkertijd evenzo vertrouwd en catchy. Luister maar eens naar openingsnummer ‘War Of The Gods’. Dat smaakt toch naar méér?!

JOE BONAMASSA

Dust Bowl

(Mascot/PIAS)
www.jbonamassa.com
Robert Haagsma
85

Joe Bonamassa begon ooit als een ingetogen bluesmuzikant; de afgelopen tien jaar groeide hij uit tot dé gitarist van onze tijd. Op zijn soloplaten sloeg hij zijn vleugels steeds verder uit. Vorig jaar verraste hij menigeen als spil van de supergroep Black Country Communion, terwijl er ook gewoon een soloplaat verscheen. ‘Dust Bowl’ is een nieuw bewijs van ‘s mans smaak en veelzijdigheid. Het album opent met twee vertrouwd klinkende rocksongs: ”Slow Train“ en ”Dust Bowl“. ”Tennessee Plates“ is een spetterend duet met John Hiatt. Elders duiken er meer gasten op. Counrtyzanger Vince Gill laat van zich horen in ”Sweet Rowena“, een soepel swingend bluesnummer. Glenn Hughes leent zijn gepatenteerde uithalen aan ”Heartbreaker“; een Free-cover. Bonamassa zelf is echter de grootste held van de plaat. Als zanger en tekstschrijver klinkt hij meer doorleefd dan ooit. Zijn spel is nog altijd om de vingers bij af te likken. Het is simpelweg prachtig zoals hij soleert in ”The Last Matador Of Bayonne“. Het album eindigt zoals het begint, met een hartstochtelijke bluesrocker: ”Prisoner“. Hij zingt en speelt nog een keer of zijn leven er van af hangt. Het is het slotakkoord van een gevarieerde album dat bewijst dat de groei er nog lang niet uit is bij Joe Bonamassa.

GRAVEYARD

Hisingen Blues

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/graveyardsongs
Ron Willemsen
75

Noem het psychedelische rock of retrorock, noem het seventies classic rock of, zoals de bio doet, een mix van Led Zeppelin, Janis Joplin, Black Sabbath en Rolling Stones. Het Zweedse viertal van Graveyard maakt hoe dan ook enthousiaste, bluesgeörienteerde rock met een scherp, smerig en sleazy randje (”Hisingen Blues“, ”Buying Truth“), maar schuwt ook niet om eens gas terug te nemen, zoals op ”Uncomfortably Numb“ of ”The Siren“. Meest in het oog springend nummer is het trage, psychedelische ”No Good, Mr. Holden“, waar de zang in het eerste couplet achteruit loopt. ‘Hisingen Blues’ is in elk geval een alleraardigste plaat.

THE HAUNTED

Unseen

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/thehaunted
Bastiaan Tuenter
88

Ooit was The Haunted de gedoodverfde troonopvolger van Slayer. De Zweedse kroonprinsen hadden het zichzelf makkelijk kunnen maken door de ramkoers voort te zetten, maar besloten anders. Wie ‘The Dead Eye’ in huis heeft weet dat de heren niet alleen dollemansritten rijden en op het voorlaatste ‘Versus’ sloop melodie de muziek binnen. Op dit zevende album is het niet langer thrash wat de klok slaat. Integendeel, het is zoeken naar thrash-invloeden, want van de onversneden agressie is niets overgebleven. Dit werkstuk laat een moeilijk te categoriseren mengelmoes horen van alternatieve rock en metal. Hoewel het album gevuld is met pakkende passages, is The Haunted verre van commercieel gegaan. De heren gitaristen zijn namelijk lekker aan het experimenteren. ‘Unseen’ is gevuld met tegendraadse en ontoegankelijk partijen, met sfeervolle of soms duistere neigingen, maar altijd verpakt in compacte, pakkende nummers. ”No Ghost“ verrast met een laaggrommende Peter Dolving en de afwisselend southern en jazzy gitaarpartijen. ”Disappear“ zou maar zo op een plaat van A Perfect Circle kunnen staan. Geen toevalstreffer, want halverwege ”Catch 22“ klinkt Dolving alsof hij regelmatig naar James Maynard Keenan luistert. De zanger eist hier een absolute hoofdrol op, maar op een heel andere manier dan je gewend bent, bijvoorbeeld met de breekbare zang en het gefluit (!) in ”The Skull“ of tijdens het akoestische niemendalletje ”Ocean Park“. Het duurt even voor het kwartje valt – of tot je accepteert dat dit dezelfde band is als van het debuut – maar dan heb je ook wat. ‘Unseen’ zal de liefhebbers waarschijnlijk tot op het bot verdelen. De tijd zal leren of The Haunted met zulke muziek nog bestaansrecht heeft, maar hoe dan ook is dit een van de meest verrassende en uitdagende albums van dit nog prille jaar!

RISE AGAINST

Endgame

(Geffen/Universal)
www.myspace.com/riseagainst
Diana Willms
72

Klonk Rise Against op ‘Appeal To Reason’ al bijzonder toegankelijk, op ‘Endgame’ klinkt het over de gehele linie nóg wat radiovriendelijker. Aangezien de band een boodschap te verkondigen heeft, is dat wel handig; zo zullen ze veel meer mensen bereiken in plaats van enkel voor de eigen parochie te moeten preken. Tegelijkertijd is het jammer dat de melodieuze punkrock met hardcorerandjes niet meer zoveel energie bevat als in de begindagen. De plaat is aan een soortement concept opgehangen: het einde der mensheid zoals we die nu kennen. In feite doet het kwartet weinig anders dan normaal, namelijk ageren tegen algemene politieke wantoestanden en meer specifieke gebeurtenissen, zoals slecht beleid in de nasleep van de BP-olieramp en orkaan Katrina. ”Broken Mirrors“ en ”Midnight Hands“ springen er enigszins uit omdat ze wat meer rocken, en ”Make It Stop (September’s Children)“ valt met zijn kinderkoor ook wel op, maar verder klinken de nummers redelijk inwisselbaar. Wel komt alles recht uit het hart en het klinkt allemaal weer als een klok. ‘Endgame’ is kortom goedbedoeld en goed gebracht, maar weinig memorabel.

SCAR SYMMETRY

The Unseen Empire

Nuclear Blast/PIAS
www.myspace.com/scarsymmetry
Robbie Woning
84

Zweedse kwaliteitsmetal met een hoop afwisseling en energie. Scar Symmetry werkt sinds het vorige album met twee zangers en dat maakt de muziek nog kleurrijker en gevarieerder dan die op de eerste platen al klonk. Robert Karlsson tekent vooral voor de ruige zang en Lars Palmqvist neemt meestal de melodieuzere kant voor zijn rekening. De toepasselijk getitelde ”The Anomaly“ opent opvallend melodieus, maar vanaf het navolgende ”Illuminoid Dream Sequence“ gaat de band echt helemaal los. Sterke en goed doordachte zanglijnen worden in alle tracks prachtig ondersteund door een zware gitaarmuur, subtiele toetsen en moddervet drum- en baswerk. De muziek is behoorlijk zanggericht, maar onderhuids gebeurt in instrumentaal en ritmisch opzicht een hoop interessants. Net als op eerdere platen zijn de vingervlugge gitaarsolo’s geweldig zuiver en smakelijk. In een aantal tracks flirt het zestal opzichtig met progmetal, in andere nummers gaat de muziek richting een volwassen Soilwork en in afsluiter ”Alpha Omega“ komen zelfs wat verdwaalde doomy riffs voorbij. De basis van de CD blijft heerlijk rauw, zwaar pulserend en doorspekt met heerlijk gitaarwerk. De teksten op ‘The Unseen Empire’ waarschuwen voor een verborgen elite die wereldheerschappij nastreeft en deze op een voor ons onzichtbare manier probeert te realiseren. Nummers als ”Domination Agenda“ en ”Rise Of The Reptilian Regime“ beschrijven bijvoorbeeld het doel en de mogelijke oorsprong van de verborgen leiders. Leuk voor de aanhangers van complottheorietjes en geen seconde storend voor mensen die Scar Symmetry hoofdzakelijk waarderen vanwege de uitstekende muziek.

TESSERACT

One

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/tesseract
Rudi Engel
86

Het Britse TesseracT wordt gezien als een van de koplopers van de djent, een muziekbeweging die is ontstaan uit het overbekende Meshuggah-gitaargeluid. Het vijftal steekt zijn voorliefde voor bands als Meshuggah en Textures dan ook niet onder stoelen of banken en vooral Fredrik Thordendals ‘Special Defects’-album lijkt de regelrechte voedingsbodem voor het jonge TesseracT te zijn. Dat wil overigens niet zeggen dat deze band als een kopie klinkt. Integendeel zelfs. Hoewel de Britten constant gebruikmaken van dat kenmerkende gitaargeluid (zie www.got-djent.com voor een omschrijving en een overzicht van de vele djent-bands), gaat de muziek op debuutalbum ‘One’ veel verder dan dat. Waar Meshuggah een continue aanval op je zenuwstelsel uitvoert, voert TesseracT je door middel van een combinatie van constant pulserende riffs, ingetogen, bezwerende zang van de indrukwekkende Dan Tompkins en uitgesponnen songstructuren (het complete, eerder verschenen ”Concealing Fate“-zesluik maakt deel uit van het album) van begin tot eind mee in een rustgevende, bijna tranceachtige trip. Schroef je het volume echter op en luister je aandachtig naar de vele details die bijna ongemerkt voorbijkomen, dan zal het je opvallen hoezeer dit album tot in de puntjes verzorgd is, zowel muzikaal als productioneel. ‘One’ mag dan ruim drie jaar in de maak zijn geweest, maar het plaatst TesseracT wel direct in de bovenste regionen van de progressieve metal.

VICIOUS RUMORS

Razorback Killers

(Steamhammer/SPV/Suburban)
ww.myspace.com/viciousrumors
Metal Mike
84

‘Digital Dictator’, uit 1988, is nog steeds mijn favoriete Vicious Rumors-album, en ik ben niet de enige die er zo over denkt, getuige de vele nummers die van dat album nog steeds in de setlist van deze band uit Californië zitten. Het doet me dan ook deugt om te constateren dat de band op ‘Razorback Killers’ zijn oren duidelijk naar dit album heeft laten hangen. Het was elk jaar weer een verrassing met welke zanger bandleider/gitarist Geoff Thorpe op de proppen zou komen. Ditmaal is Brian Allen de gelukkige. Hij zingt zeker niet onverdienstelijk. In de hoge regionen doet hij me aan Bruce Dickinson herinneren. De meeste nummers zijn door Thorpe geschreven, in samenwerking met oudgediende, drummer Larry Howe. ”Murderball“ opent flitsend, maar wat wil je als je Testaments Eric Peterson de gitaarsolo laat inspelen. Op zich niet nodig, want Thorpe en Kiyoshi Morgan vechten zelf ook heerlijke gitaarduels uit, met het spetterende ”Razorback Blade“ als overduidelijk bewijs. Het nummer had zoals gezegd zo op die klassieker uit 1988 kunnen staan. Aan de andere kant is dat de reden dat dit album niet de maximale score krijgt. Er is té duidelijk van de digitale dictator geleend. ”Black“ is qua tempo gewoon een vervolg op ”Lady Took A Chance“ en het instrumentale intro van ”Bloodstained Sunday“ heette vroeger gewoon ”Replicant“. Wel mooi gitaarwerk op dit nummer van voormalig VR-lid Marc McGee, die eh… ook al ‘Digital Dictator’ inspeelde. Het is natuurlijk geen doodzonde om van jezelf te jatten. AC/DC doet dat al ettelijke decennia. Mij hoor je dus niet klagen dat ”Axe To Grind“, evenals ”Right Of Devastation“, gewoon andere versies van ”Worlds And Machines’ zijn. Nightranger-snarenplukker Brad Gillis (ooit ook actief bij Ozzy Osbourne) verzorgt de solo’s op de loodzware afsluiter ”Deal With The Devil“: het beste Vicious Rumors-album sinds 1988!

WHITESNAKE

Forevermore

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/whitesnake
André Methorst
77

David Coverdale weet van geen ophouden. Drie jaar na ‘Good To Be Bad’ levert de rock-‘n-rolldinosaurus een nieuw Whitesnake-album af en is er zelfs een wereldtoer gepland. ‘Forevermore’ is wat dat aangaat dus een toepasselijke albumtitel. En dat album opent ijzersterk met het harde ”Steel Your Heart Away“, waarbij het harmonicaspel voor een lekkere southernsfeer zorgt. Ook op het pompende ”All Out Of Luck“ en het tot single/videoclip uitverkorene ”Love Will Set You Free“ wordt het gaspedaal voortdurend ingetrapt. Door de moddervette productie, het spetterende gitaarwerk van Doug Aldrich en Reb Beach, en de stevig hakkende drummer Brian Tichy (Ozzy Osbourne, Billy Idol, Foreigner) klinkt Whitesnake anno 2011 agressiever dan ooit. Op het commerciële ”Easier Said Than Done“ en ”Tell Me How“ doet de band het wat rustiger aan en komt het typische ‘1987’-gevoel bovendrijven. Simpele songs met dito teksten, waarbij de clichés je als vanouds om de oren vliegen. Helaas glijdt het album na deze vijf geslaagde nummers af naar een soms zeer bedenkelijk niveau. Een ‘mid-albumdip’ zullen we maar zeggen. Gelukkig wordt op het groovy ”Whipping Boy Blues“, de uptempo rocker ”My Evil Ways“ en het afsluitende titelnummer de draad van het sterke begin weer opgepakt. ‘Forevermore’ verschijnt in maar liefst zeven verschillende uitvoeringen, waaronder vanzelfsprekend op vinyl. De meest gelimiteerde release is de Engelse ‘Snake-Pack’-editie met afwijkend artwork, twee bonus-livesongs, een 132 pagina’s tellende glossy, een poster en een speld. Het is maar dat je het weet.

WITHIN TEMPTATION

The Unforgiving

(Sony Music)
www.within-temptation.com
Robert Haagsma
85

‘The Unforgiving’ is meer dan zomaar de nieuwe CD van Within Temptation. Het werkstuk gaat vergezeld van drie korte films, die gebaseerd zijn op songs van het album. In de loop van dit jaar zullen bovendien zes stripboeken verschijnen, waarin het concept van ‘The Unforgiving’ verder uitgewerkt zal worden. Het is daarmee de meest ambitieuze release van een Nederlandse band ooit. Toch werd er her en der met wat argwaan afgewacht waar Within Temptation mee voor de dag zou komen. Zou de band rond zangeres Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt definitief gekozen hebben voor jarentachtig-popmuziek? Het blijkt allemaal reuze mee te vallen. ”Faster“ ging al aan het album vooraf en is inderdaad een van de meest toegankelijke songs. Het laat tegelijkertijd horen waar anno 2011 de kracht van Within Temptation ligt: het schrijven van toegankelijke songs en die spectaculair laten klinken. Den Adel zingt bovendien beter dan ooit. Het leeuwendeel van ‘The Unforgiving’, waarop schuld en boetedoening het thema is, bestaat uit robuuster werk. Zoals krachtig klinkende nummers als ”Shot In The Dark“, ”In The Middle Of The Night“ en ”Iron“. De gitaren hebben een extra laagje vernis gekregen, dat wel. ”Fire And Ice“ begint als een ballad en ontvouwt zich als een dramatisch nummer, inclusief een indrukwekkend koor. Het is Within Temptation op z’n best. Minstens zo dramatisch is ”Lost“, waarin ook een koor opduikt. Het enige nummer dat mogelijk voor tweespalt in de fanschare zorgt is ”Sinéad“, waarmee de band nadrukkelijk richting de dansvloer knipoogt. Toch blijft, ook dit, een heerlijk nummer. Het misstaat bovendien niet tussen de rest van de plaat. ”Murder“ en ”A Demon’s Fate“ zijn weer bombastische rocksongs, terwijl ”Stairway To the Skies“ het overweldigende slotakkoord vormt. De scherpe randen mogen er bij Within Temptation af zijn, daar is wel veel voor in de plaats gekomen. Elke nummer, hoe verschillend ook, is ijzersterk. Het complete concept bewijst bovendien dat Within Temptation in deze fase van de loopbaan ambitieuzer dan ooit is. Een in veel opzichten indrukwekkend album