10xEremetaal Maart 2011

17 maart 2011 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Maart 2011

 

 

CYCLE OF PAIN

Cycle Of Pain

(Metalville/Suburban)
www.myspace.com/cycleofpain
Bastiaan Tuenter
85

Bassist John DeServio’s muzikale avontuur begon 25 jaar geleden bij Cycle Of Pain. Hoewel de toen jeugdige bandleden het oefenhok nooit hebben verlaten, bleef de wens om op te nemen altijd gekoesterd. Een wens die nu eindelijk in vervulling is gegaan. In het dozijn nummers horen we Alice In Chains, Godsmack, maar vooral ook Black Label Society en Pride & Glory, niet geheel toevallig twee van DeServio’s bands. Lekkere opzwepende hardrock dus, met harde metalen inslagen en sfeervolle, bluesy southernpassages. Van de jeugdige vriendengroep heeft de bassist als enige naam en faam vergaard, maar zijn bandmaten kunnen hem uitstekend bijhouden. Joe Taylors gitaarsolo’s en Gregg Locascio’s zang zijn verslavend goed. Ze blijven prima op de been naast de vele gastmuzikanten, zoals drumlegende Brian Tichy en Zakk Wylde. Cycle Of Pain heeft de grote jongens echter niet nodig om te overtuigen. Dat laten de lekkere zware riffs, sierlijk solo’s, speels drum- en baswerk en memorabele refreinen horen in de nummers ”5“, ”Dead Man Walking“, ”14 Devils“, ”Down Witcha Pain“, en ”M“. Het zijn allemaal pakkende hardrocksongs van de bovenste plank. Het absolute hoogtepunt is het allesvernietigende titelnummer, waarin Symphony X’s Russell Allen en Fear Factory’s Burton C. Bell elkaar om de oren brullen. Een klein meesterwerk.

DARKEST HOUR

The Human Romance

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/darkesthour
Rudi Engel
86

Sinds de millenniumwisseling trakteert het Amerikaanse Darkest Hour ons elke twee jaar op een nieuw kwaliteitsalbum, telkens net weer dat stukje beter dan het vorige. Met het zevende, ‘The Human Romance’, trekken de mannen die lijn wederom door. Opnieuw staat de muziek bol van de verschillende stijlen en opnieuw is dat alles tot een nóg vloeiender en gestructureerder geheel gesmeed dan op de voorganger (‘The Eternal Return’ uit 2009). Het sterke aan ‘The Human Romance’ is daardoor dat het een album is met twee gezichten. Vanwege de sterke composities, pakkende Zweedse melodieën en agressieve breaks is het een heerlijke plaat voor op de achtergrond. Maar pas als je er aandachtig op de koptelefoon naar luistert, laat het zijn ware gezicht zien. Pas dan hoor je hoe ontzettend knap die enorme hoeveelheid aan invloeden in elkaar steekt. Neem bijvoorbeeld het geweldige ”Man & Swine“, dat belachelijk agressief uit de startblokken schiet, maar gaandeweg bijna onopgemerkt een metamorfose ondergaat en eindigt in een slepend nummer met bezwerende achtergrondzang en tegen het epische aan schurende gitaarpartijen. En dat allemaal in nog geen vier minuten! Darkest Hour is hiermee een van de weinige bands die schizofrenie tot een ware kunst weet te verheffen.

DESTRUCTION

Day Of Reckoning

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/destruction
Stephan Gebédi
80

Hoewel hun eerste platen aan alle kanten rammelden qua productie en met name qua drumwerk, zal Destruction de magie van ‘Sentence Of Death’, ‘Infernal Overkill’ en ‘Eternal Devastation’ nooit meer evenaren. Met ‘Day of Reckoning’ keert Destruction wel enigszins terug naar het vroegere werk. Lekkere thrash metal die enthousiast wordt gebracht en is voorzien van een eerlijke, directe productie zonder al te veel poespas. En dat siert de band, die zich na hun comeback in 2000 toch wel schuldig maakte aan een aantal overgeproduceerde CD’s. Ondanks een misbaksel als ”Armageddonizer“ kunnen we ‘Day Of Reckoning’ als een geslaagd hoofdstuk van de Destruction-discografie beschouwen. Qua sound doet de plaat me nog het meest denken aan ‘Release From Agony’, alleen dan een stuk rechtlijniger. Wat de eerste drie platen van Destruction echter zo bijzonder maakte was het duistere randje dat de band indertijd toevoegde aan hun thrash metal. Het klinkt sindsdien allemaal wat luchtiger en vrolijker.

EVERGREY

Glorious Collision

(Steamhammer/SPV/Suburban)
www.myspace.com/officialevergrey
Liselotte Hegt
85

Na het vorige album ‘Torn’ (2008) heeft zich kennelijk wat binnen vier muren afgespeeld. Vanwege artistieke redenen en het welzijn van de bandleden zelf is namelijk de line-up drastisch gewijzigd. Kapiteins van het schip, zanger/gitarist Tom Englund en toetsenist Rikard Zander, zijn de enige overgebleven drenkelingen. Dit nieuwe, achtste studioalbum laat in vergelijking met zijn voorganger qua stijl geen drastische wijziging horen en wat dat betreft blijft het stemgeluid van Englund toch heel bepalend voor de sound van Evergrey. Wel laat ‘Glorious Collision’ over zijn geheel wat meer klassieke rockinvloeden doorsijpelen en klinkt de band eindelijk ook weer eens energiek. Ook is het toetsenwerk van Zander weer prominenter en dat is beslist een pluspunt. Englund is nog steeds een van de beste metalzangers en op deze nieuwe CD laat hij zich weer heerlijk gaan en zoekt verrassend genoeg nieuwe grenzen op door bijvoorbeeld eens een ijle kopstem te gebruiken. Luister maar naar het mooi geëmotioneerde ”Wrong“ of de prachtige hekkensluiter ”\u2026And The Distance“. Het album begint vet met ”Leave It Behind Us“, om vervolgens door te stampen met ”You“, overigens twee songs die ook een hoge mate van toegankelijkheid hebben. Evergrey zoekt op ‘Glorious Collision’ naar een balans tussen felle metal, pompende rock, rustige open stukken en pakkend zangwerk; een formule die de heren goed ligt. Dat neemt niet weg dat er ook regelmatig te smullen valt van de nodige duellerende gitaarsolo’s. ‘Glorious Collision’ is dynamisch en opbouwend en de band heeft de donkere wolken duidelijk achter zich gelaten. Luistertips zijn het harde en moderne ”Frozen“, het snelle ”It Comes From Within“ en het intense, zeer fraaie ”The Phantom Letters“.

HEAVENWOOD

Abyss Masterpiece

(Listenable/Suburban)
www.myspace.com/heavenwood
Anita Boel
78

Het was in 2008 dat het Portugese Heavenwood mij compleet wist te verrassen met het derde album ‘Redemption’. Het was al een aantal jaren stil rondom deze mannen en ineens waren ze terug met een CD die ook nog eens hartstikke goed klonk. Op 14 maart verschijnt de vierde CD ‘Abyss Masterpiece’. Zouden ze in de voetsporen van landgenoot Moonspell kunnen treden of was ‘Redemption’ een toevalstreffer? Helaas moet ik concluderen dat op ‘Abyss Masterpiece’ het niveau van Moonspell (nog) niet gehaald wordt, maar dat neemt niet weg dat Portugal best trots kan zijn op Heavenwood. Er staan namelijk nummers op de CD die van een zeer hoge kwaliteit zijn, zoals de meeslepende songs ”Poem For Matilde“ en ”Sudden Scars“. Ook het The Old Dead Tree-achtige ”Once A Burden“ is erg lekker. En wat te denken van een intens werkje als ”Leonor“ (met prachtige gastbijdrage van Miriam Renvag van Ram-Zet) of de filmische, orkestrale afsluiter ”Her Lament“? Over het geheel gezien klinkt Heavenwood op het nieuwe album wat zwaarder en dat vind ik persoonlijk geen vooruitgang. Neemt niet weg dat ‘Abyss Masterpiece’ evenals ‘Redemption’ een goede plaat is geworden.

JAG PANZER

The Scourge Of The Light

(Steamhammer/SPV/Suburban)
www.myspace.com/jagpanzer
Henri Serton
70

In 1983 brengt het uit Colorado afkomstige Jag Panzer zijn eerste release uit in de vorm van ‘The Tyrant’s EP’. Het jaar daarna volgt het legendarische album ‘Ample Destruction’. De geweldige zang van Harry ‘The Tyrant’ Conklin gekoppeld aan het fantastische gitaarwerk van Joey Tafolla maakt veel indruk. De band is meteen populair in de underground en is daar eigenlijk altijd populair gebleven. Het grote succes heeft de band echter nooit bereikt. Na wisselende bezettingen in de jaren tachtig wordt het stil rond de band. Echt helemaal terug komt Jap Panzer pas in 1997 met het geweldige ‘The Fourth Judgement’, waarop Conklin ook weer als zanger aanwezig is. Conklin heeft ondertussen zangles gehad en klinkt een stuk melodieuzer dan op ‘Ample Destruction’. Jammer genoeg is hierdoor ook een stukje agressie in zijn stem verloren gegaan. Ook heeft gitarist Chris Broderick zich bij de band gevoegd; een geweldige gitarist, die met gemak de lege plaats van Tafolla opvult. Van deze periode zijn vooral het eerdergenoemde ‘The Fourth Judgement’ en het conceptalbum ‘Thane To The Throne’ de hoogtepunten. Ondertussen is het alweer zeven jaar geleden dat we iets nieuws konden bespreken van Jag Panzer. Broderick verdient tegenwoordig goed geld in Megadeth en dus debuteert de nieuwe gitarist Christian Lasegue op ‘The Scourge Of The Light’. Het snelle ”Condemned To Fight“ opent het album en belooft veel goeds. Lasegue laat horen dat hij om een paar goede solo’s niet verlegen zit en ook drummer Rikard Stjernquist is goed op dreef. Naarmate het album vordert maakt zich echter een ietwat teleurstellend gevoel van me meester. Ik begin me vooral te ergeren aan de slappe achtergrondkoortjes in de refreinen. Er staan nog wel wat stevigere nummers op het album, zoals ”Cycles“, maar dit is niet de Jag Panzer die we gewend zijn. Met name de voorspelbaarheid zorgt ervoor dat sommige nummers behoorlijk anoniem voorbijtrekken. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder evenaren heb bij een Jag Panzer album. Ondanks het sterke begin is ‘The Scourge Of The Light’ dus niet de gehoopte kraker die oude tijden doet herleven.

LONG DISTANCE CALLING

Long Distance Calling

(Superball Music/EMI)
www.myspace.com/longdistancecalling
Eric van den Hurk
87

De Duitse postrockers van Long Distance Calling weten wederom aangenaam te verrassen. Het nieuwe album, simpelweg ‘Long Distance Calling’ getiteld, overtreft namelijk zonder enige moeite beide voorgaande platen, ‘Satelite Bay’ en ‘Avoid The Light’. In de instrumentale werkjes, die bijna allemaal boven de zeven minuten klokken, gaat het zoals gewoonlijk weer om de sfeer. Long Distance Calling zorgt voor veel afwisseling, en het album bevat ook zeker hardere stukken, maar klinkt nooit agressief. Door het constante hoge niveau van het album is het moeilijk om uitschieters te noemen. Een paar nummers die opvallen zijn het met vlagen funky ‘Timebends’, dat een wat vreemde eend in de bijt is, en ‘Middleville’. Dat bevat namelijk een vocale gastbijdrage (een LDC-traditie op iedere langspeler) van niemand minder dan John Bush. Voor een (voornamelijk) instrumentale band – en daarin opereert Long Distance Calling in de eredivisie – is dit vocale stuk een pareltje dat net die paar bonuspunten oplevert.

MERCENARY

Metamorphosis

(Noise Art/Rough Trade)
www.myspace.com/mercenarydenmark
Liselotte Hegt
85

Het Deense Mercenary is geslonken tot een kwartet. Die compactheid is ook terug te horen op het nieuwe album ‘Metamorphosis’. Het schrijven van de songs is tegenwoordig in handen van de gitaristen Jakob Molbjerg en Martin Buus en ook dat is te horen. De keyboards hebben slechts een summiere rol gekregen en de songs staan bol van de ijzersterke riffs. De band knalt er gelijk bruut in met ”Through The Eyes Of The Devil“ en hun kundigheid op de zessnarige bandiet is niet van de poes. Alle registers worden wagenwijd opengetrokken om te laten horen dat Mercenary nog steeds tot de top van de melodieuze death metalbands behoort. Luister ook maar eens naar ”In Bloodred Shades“. In vergelijking met de vorige CD ‘Architect Of Lies’ klinkt deze nieuwe CD wat bruter, directer en verfijnder, maar tegelijkertijd bevat ‘Metamorphosis’ ook weer die heerlijke scherpe melodieuze rand aan meeslepende melodieën, bijvoorbeeld in ”Velvet Lies“ of het zeer toegankelijke ”Shades Of Grey“. Verder ben ik erg onder de indruk van bassist/zanger René Pedersen, die het in zijn eentje voor elkaar krijgt om zowel screams en melodieuze zang vol overgave neer te zetten en op zijn manier de vocale sound van Mercenary herkenbaar te houden. De grunts zijn verleden tijd, maar het is geen gemis door de veelzijdige aanpak van Pedersen. ‘Metamorphosis’ is een dynamische CD geworden, die de fans zeker zal bekoren.

MOONSORROW

Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa

(Spinefarm)
www.moonsorrow.com
Robert Haagsma
82

Moonsorrow wist altijd het beste van verschillende werelden te combineren. Op de eerdere albums waren het vooral extreme metal en mysterieuze folk. Wellicht beu om altijd weer als Viking-band omschreven te worden, is dat laatste element goeddeels ingeruild voor meer progressieve invalshoeken. Het geluid is er niet minder intrigerend om geworden. Daar zorgt sowieso de Finstalige zang al voor. ‘Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa’ is de titel van deze zesde plaat, wat in goed Nederlands staat voor ‘als schaduwen lopen wij door het land van de doden’. Het zijn woorden die alles zeggen over de muziek van de band. Moonsorrow blinkt opnieuw uit in uitgesponnen songs, vol Bathory-achtige bombast en kermende zang. Een enkel melodielijntje herinner nog aan het folk-verleden. Het zijn vooral sombere, wanhopige klanken, die extra kracht krijgen dankzij geheimzinnige geluidseffecten: krakende voetstappen, huilende wolven en meer van dat griezeligs. ‘Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa’ is daarmee een overweldigend klinkend album, dat alle aandacht opeist. Juist dan openbaart zich al het moois dat in de geluidsbrij verstopt zit, zoals de fraaie instrumentale thema’s in ”Huuto“.

PALLAS

XXV

(Music Theories/Mascot)
www.myspace.com/pallasofficial
Patrick Lamberts
85

Zo’n zes jaar na ‘The Dreams Of Men’ gaat ‘XXV’ verder waar het verhaal van debuut ‘The Sentinel’(1984) ophield. En Pallas begint met een knaller van een track met enkele herkenbare thema’s uit die tijd. ”Falling Down“ maakt meteen duidelijk dat er voor een wat hardere, agressievere sound is gekozen. Ook maken we kennis met Paul Mackie. Hij is de opvolger van Alan Reed, de zanger die 26 jaar aan het hoofd van de band stond. Dat zal voor menigeen dus even slikken zijn. Maar de directere, iets rauwere stem van Mackie voelt al snel vertrouwd aan en past goed bij een uptempo rocker als ”Sacrifice“. In de tragische, door synthesizer gedreven, Pink Floyd-achtige ballad ”Something In The Deep“ laat de zanger zich ook van een meer ingetogen kant horen. Het hoogtepunt van dit conceptalbum is echter het in tweeën gezaagde titelnummer dat is doorspekt met scheurende gitaarsolo’s, bombastische toetsenpartijen en uitgesponnen zangkoren. ‘XXV’ is groots en theatraal, en bevat alle elementen die je van een progrockalbum in ‘The New Wave British Prog Rock’-stijl kunt verwachten.