EXODUS
Blood In Blood Out
(Nuclear Blast/PIAS Rough Trade)
Stan Novak
87
Sinds de doorstart in 2003 gaat het Exodus voor de wind. Tussen 2004 en 2010 verschenen maar liefst vier sterke studioplaten. Het was een comeback die Exodus weer volledig op de kaart zette. Dat ‘Blood In Blood Out’, het tiende studioalbum, vervolgens vier jaar op zich laat wachten heeft alles te maken met de rol van bandleider/songwriter Gary Holt binnen het huidige Slayer. Het voortbestaan van Exodus heeft echter nooit op het spel gestaan want de twee bands blijken goed naast elkaar te kunnen bestaan. Zo geldt onder meer de afspraak dat Holt (nog) niet meeschrijft aan nieuwe Slayer-songs. Dat alleenrecht ligt bij Kerry King. Voor Exodus-fans is dat echter een zegen, want Holt kan zo uit zijn complete arsenaal riffs en ideeën putten. Daar komt nog eens bij dat zijn muzikale bagage is gegroeid, want het zal niemand bevreemden dat er menig Slayer-invloed doorklinkt in zijn huidige spel. Wellicht dat mede daarom ‘Blood In Blood Out’ het snelste Exodus-album aller tijden is geworden. De midtempo-momenten zijn namelijk schaars, laat staan rustmomenten. De Slayer-invloeden zal iedereen met een getraind oor herkennen, daar hoef je echt niet voor op zoek te gaan. Opener „Black 13” is gewoon de Exodus-versie van „Hell Awaits” (dat intro en die eerste lading riffs…) en de groove en zanglijn van „BTK” doen akelig veel denken aan die andere kraker „Postmortem”. Natuurlijk ligt het er niet overal zo dik bovenop, maar dat Holt zijn stijl momenteel doorspekt met Slayer-twists is een feit. Voor ‘Blood In Blood Out’ schreef hij negen songs, de andere twee komen van de hand van Lee Altus. En net als het geval was met „Children Of A Worthless God” op ‘The Atrocity Exhibition’ tekent Altus voor één van de sterkste songs. „Body Harvest” is namelijk thrash avant la lettre, met een ijzersterke opbouw en pakkend, melodieus gitaarwerk. Grote verrassingen blijven verder uit of het moet „Collateral Damage” zijn dat vanwege de old-school drive erg Overkill-achtig aandoet. Verder neemt Kirk Hammett een gitaarsolo voor zijn rekening in het beukende „Salt The Wound”; ook eentje die je er zo tussenuit vist en dit is niet negatief bedoeld. Holt zelf tekent voor een aantal thrashgranaten die tot zijn heftigste ooit behoren. Tracks als „Numb” en de titelsong zijn immers regelrechte aanslagen met geweldige solo’s en meedogenloos riffwerk. Het heftigste stuk is echter bewaard tot het laatst. Je bent al een uur murw gebeukt als het compromisloze „Food For The Worms” er nog eens overheen walst. Twee namen zijn echter nog niet gevallen. Zanger Zetro maakt na drie albums afwezigheid een triomfantelijke terugkeer. De kroon die hem in de schoot is geworpen past perfect. Producer Andy Sneap tenslotte tekende opnieuw voor de strak afgemeten sound. Hij zal daarbij een hele klus aan drummer Tom Hunting hebben gehad, want die moest ditmaal flink aan de bak. Kort gezegd: Exodus levert met ‘Blood In Blood Out’ zijn meest bloeddorstige album af sinds de niet te overtreffen klassieker ‘Bonded By Blood’ uit 1985. Kerry King kan zijn borst natmaken want alle ogen zijn nu op zijn Slayer gericht.