ARMORED SAINT
Punching The Sky
(Metal Blade Records)
André Verhuysen
85
Er zijn bands waarvan je bij elk nieuw album van tevoren precies weet wat je gaat krijgen. Plat gezegd maken ze in feite keer op keer hetzelfde album. De verschillen zitten ‘m vooral in de mate van inspiratie en bezieling. Armored Saint is zo’n band. Op vreemde experimenten of rare uitstapjes hebben we de mannen uit Los Angeles nog nooit kunnen betrappen. Op een slecht album ook niet. Alleen het in 2010 verschenen ‘La Raza’ was een enigszins gezapige aangelegenheid. Het heilige vuur van weleer was daarop verworden tot een bedaard waakvlammetje. Een miniem smetje op een verder vlekkeloos blazoen. Des te groter was de verrassing die ‘Win Hands Down’ (2015) heette. De bovengenoemde bezieling was er weer. Aan inspiratie geen gebrek. Nu, vijf jaar later, trekt de band die lijn onverminderd en onverstoorbaar voort. Luister naar opzwepende tracks als „Standing On The Shoulders Of Giants”. „End Of The Attention Span”, „Missile To Gun” en de afsluiter „Never You Fret” en je hoort een Armored Saint in uitstekende doen: aanstekelijke drives, swingende grooves, likkebaardend twingitaarwerk en supercatchy refreinen. Bovendien beschikt Armored Saint in de persoon van John Bush natuurlijk nog altijd over een zanger van de buitencategorie. De tijd lijkt maar geen vat te krijgen op zijn schuurpapieren prachtstrot. De bijna-zestiger kan in deze vorm nog gerust een jaar of twintig mee. Hopelijk geldt dat ook voor zijn mede-Saints. In het tempo waarop ze momenteel werken hebben we dan nog pakweg vier fijne albums om naar uit te kijken. Ook al kan ik nu al exact uittekenen hoe ze gaan klinken, mij hoor je niet klagen. In het geval van Armored Saint zou ik zelfs niet anders willen. Het is goed zo.