LEPROUS
Aphelion
(InsideOut Music)
Diederick RR9660
83
Het Noorse Leprous brengt sneller dan ze zelf hadden verwacht een opvolger uit van de prachtige en emotionele rollercoaster ‘Pitfalls’ uit 2019. Met extra tijd om handen vanwege de coronabeperkingen is de band de studio ingedoken om een spontane en deels geïmproviseerde plaat te maken. Dat improviseren heeft ertoe geleid dat de band meer dan gebruikelijk terugvalt op elementen die we kennen van de voorgaande albums. Dat is even slikken als je Leprous (net als ik) koestert vanwege z’n vernieuwingsdrang en de vaak ingenieus in elkaar gezette songs. ‘Aphelion’ is directer en minder gelaagd dan we gewend zijn van het vooruitstrevende collectief. Waar de nummers voorheen als traag ontvouwende bloemen hun werkelijke pracht heel geleidelijk prijsgaven, geven de nieuwe songs hun geheimen een stuk sneller prijs. Daarmee is een stuk spanning uit de muziek verdwenen en is ‘Aphelion’ bij mij eerder gestopt met groeien dan ik had gehoopt. Het album voelt dan ook meer als een tussendoortje (of is die wens de vader van mijn gedachte?) dan als een volwaardig album waar de band alle ziel en zaligheid in heeft gestopt. Toch kunnen veel bands alleen maar dromen van het niveau dat Leprous hier haalt. Want ook al is ‘Aphelion’ minder metal dan voorheen en hebben strijkers de rol van de gitaren verder naar achteren gedrukt, het is wel een erg mooi album. Een plaat waarop Einar Solberg opnieuw laat horen één van de beste zangers op deze aardkloot te zijn. Persoonlijk vind ik het jammer dat de rest van de band zich wat wegcijfert om hem volledig de ruimte te geven om te stralen, maar wanneer de persoonlijke teksten perfect samenvallen met de muziek, ontstaan er toch weer prachtige dingen, zoals het hartverscheurende „On Hold” of het indringende en grotendeels verstilde „Castaway Angels”. De meest afwijkende song is het op elektronica steunende „Have You Ever?”. De melodie van deze blikvanger zit echter al snel in je hoofd gebeiteld. Net zoals die van „Out Of Here”, een ander hoogtepunt. Wanneer Leprous op het afsluitende „Nighttime Disguise” alsnog lijkt te gaan uitpakken met tegendraadse ritmes en hardere gitaren à la „The Sky Is Red” van ‘Pitfalls’, vergaloppeert de band zich met een over-the-top refrein waardoor het gehoopte knallende einde uitblijft. Aan het einde van de rit resteert dan ook de vraag: is ‘Aphelion’ de diepe ademteug die de band neemt voordat er weer een spannende nieuwe richting in wordt geslagen?