WILDERUN
Epigone
Century Media Records
Diederick RR9660
82
Het is weinig bands gegeven om anno nu met een heel eigen geluid op de proppen te komen dat direct herkenbaar is en de komende jaren een rij aan volgers zal veroorzaken. Wilderun, viermansformatie uit Boston, is zo’n band. En daarom is de ‘buzz’ rond Evan Anderson Berry (zang, gitaar), Joe Gettler (gitaar) Wayne Ingram (gitaar), Daniel Müller (bas) en Jon Teachey (drums) niet geheel onterecht. Wie wegliep met de vorige albums, zal ook ‘Epigone’ in de armen sluiten. De zalvende zang afgewisseld met grunts, een snuifje folk en de enorme afwisseling tussen akoestische en zware stukken; het is allemaal opnieuw in ruime mate aanwezig. En de band weet de aanwezige contrasten ditmaal nóg verder op te rekken. De eerste vijf-en-halve minuut vormt een volledige akoestische aanloop naar het moment dat de band met een dikke Opeth-riff invalt en de achtbaanrit kan beginnen. Inmiddels luister je dan al naar de tweede track „Woolgatherer”, die dik veertien minuten klokt. Het is de langste song op ‘Epigone’, maar zeker niet de beste. Daarvoor lopen de overgangen net niet soepel genoeg. Dat euvel wordt rechtgezet met „Passenger” en „Identifier”; twee heerlijke songs die door hun melodieën een melancholische en tegelijkertijd euforische stemming oproepen. Persoonlijk vind ik de passages waarin massale koorzang en blastbeats samengaan niet geweldig, maar het is wel onderdeel van Wilderuns identiteit. Ook is het jammer dat de band gemeend heeft om na die twee klassesongs de flow van het album keihard te onderbreken met het nietszeggende en strontvervelende intermezzo „Ambition”. Windgeluiden, een onderaardse brom en wat gebrabbel, dat is het, bijna drie minuten lang. Wat bezielt bands toch om dit te doen? En Wilderun heeft dat al helemaal niet nodig aangezien de muziek zoveel dynamiek heeft dat er genoeg momenten zijn om even op adem te komen. De skiptoets brengt je gelukkig snel naar „Distraction”, een lange song die in drie delen is opgeknipt en vol zit met prachtige melodieën. Het outro heet „Distraction Nulla” en zorgt voor een wat vervreemdend, post-black apocalyptisch einde aan het ‘Epigone’-avontuur. Tenzij je de bonustrack meerekent: een mooie bewerking van Radioheads „Everything In It’s Right Place”. De song werd in een kenmerkend Wilderun-jasje gegoten en is een waardevolle toevoeging aan een album dat naast een paar kleine ergernissen vooral veel hoogtepunten kent.