 EPICA
Aspiral
(Nuclear Blast Records)
Laura Waalboer
95
Buiten de zes EP’s die Epica uitbracht zijn we met ‘Aspiral’ beland bij studioalbum nummer tien. En de songwriters van het zestal hebben het al die tijd voor elkaar gekregen om niet alleen vrijwel elk nummer van dit indrukwekkende oeuvre anders te laten klinken, maar ook om elke song in no-time als muziek van Epica te doen herkennen. Knap. Ook ‘Asprial’ barst van de karakteristieke, o zo vaak gekopieerde maar vrijwel nooit geëvenaarde Epica-orkestratie. Wat ook een constante is van de band rond bandleider Mark Jansen en zangeres Simone Simons is de hoge kwaliteit en superieure productie. De zang van Epica ontleent die kwaliteit aan het meeslepende samenspel tussen de hoge zang van Simons, spectaculaire en opzwepende koorzang afgewisseld met af en toe een kinderkoor, de gewaagde grunts van Jansen en sporadisch een (bekende) narrator. De muziek door de spannende tempowisselingen, beukende drums en de bombastische orkestratie, waarmee de band al jaren het hardste jongetje van de symfonische metalklas is. Ook op ‘Aspiral’ staat weer geen noot verkeerd, is geen drum-of gitaarsolo ook maar een seconde te lang, zijn de grunts in balans met de cleane zang en de afwisselingen zo gedoseerd dat het én constant boeiend én toch samenhangend is. Denk je bijvoorbeeld eerst dat je met opener „Cross The Divide” naar een gewoon lekker uptempo metalnummer zit te luisteren, blijkt de symfonische orkestratie toch net even een tandje steviger dan gebruikelijk in dit genre. Meer uptempo tracks, zoals „Fight To Survive – The Overview Effect”, „Eye Of The Storm” en „Apparition” klinken af en toe behoorlijk catchy en met name „Eye Of the Storm” blijft in je hoofd hangen. Desondanks zijn het toch beslist geen ‘makkelijke’ nummers. Ook knap. Een nummer dat in aanmerking zou kunnen komen om „Beyond The Matrix” van zijn plaats te verdrijven als dé gangmaker op een concert is „The Grand Saga Of Existence – A New Age Dawns Part IX”, dat nadat de prachtige Keltische klanken zijn wegvallen wel zo’n opzwepend, waanzinnig goed refrein heeft dat je er niet bij stil kán zitten. ‘Aspiral’ kent drie volgende hoofstukken van het oude verhaal ‘A New Age Dawns’. Er is weer een hoop te vertellen over deze ‘New Age’, want stuk voor stuk zijn dit ook meteen de drie langste nummers. En hoe anders deze nummers ook klinken dan die op voorgaand werk, je herkent ze toch direct als onderdelen van dit concept. Wederom heel knap. In „Obsidian Heart” is duidelijk te horen hoe Simons nog steeds beter wordt als zangeres. Steeds volwassener, krachtiger en emotioneler. En even prachtig als altijd klinkt het op de afsluiter van ‘Aspiral’, de gelijknamige ballad. Die dan weer zo’n opzwepend einde kent zoals alleen Epica dat kan.
|
 CRADLE OF FILTH
The Screaming Of The Valkyries
(Napalm Records)
Elvira van Noort
88
Fantastisch hoe zanger Dani Filth er in slaagt om angstaanjagende teksten te schrijven met een verrukkelijk hitsige ondertoon. Luister op dit veertiende Cradle Of Filth-album maar eens naar de verleidelijke opener „To Live Deliciously”. Heerlijk. Zo met woorden toveren en een meeslepend gotisch verhaal vertellen, dat kan alleen Filth. Hij is dan ook de zogenaamde ‘gatekeeper’ van het herkenbare COF-geluid dat hij al vierendertig jaar consistent doorzet. Wat dat geluid betreft zijn er dus geen verrassingen. Het enige dat opvalt is dat ‘The Screaming Of The Valkyries’ door de vele pakkende refreinen toegankelijker is dan voorganger ‘Existence is Futile’ (2021). Een kniesoor die daarop let, want verder bevatten de negen nummers alle elementen van een sterke COF-compositie. Zo zijn er veel tempowisselingen, strakke, thrashy drums, majestueuze vrouwelijke zang, orkestrale overgangen, macabere symfonische ondertonen, tweevoudige gitaarpartijen en uiteraard het gekrijs en gegrunt van Filth. Dankzij de gelaagdheid en complexe structuren blijven de lange nummers allemaal tot de laatste seconden boeiend. Bovendien ontdek je bij elke luisterbeurt iets nieuws. Dan weer een keyboardriedel die eerder niet opviel, en later een meer theatraal moment, zoals het geluid van de zee op het einde van „You Are My Nautilus”. Die track springt er sowieso uit – de gitaren en versnelling rond de vier minuten: episch. Nog een lekkertje is „Ex Sanguine Draculae”, over Filths lievelingswezen, de vampier. Laatste luistertip: „Malignant Perfection”, een heuse oorwurm, voor je het weet zing je mee. Al met al is dit album een goede aanvulling op je COF-collectie alsook een lekkere instapversie voor nieuwe fans.
|
